«به نام خداوند بخشنده مهربان»
دین هم که سازمان وسیع فکری و اعتقادی و اخلاقی و عملی است یک نقطه شروع و یک رکن اساسی دارد که اگر از آن نقطه آغاز شود و بر روی آن اساس بنا شود ، محکم و پابرجا و مفید خواهد شد . آن نقطه شروع و آن پایه اساسی ، معرفت ذات اقدس الهی و شناسایی حضرت احدیت است .
توحید اصلی ثابت است . جهان دارای صاحبی است به نام خدا . آن صاحب ، جهان را تدبیر میکند و موجودات را به سوی کمالشان سوق می دهد و هدایت می کند . بشر در زندگی فردی و اجتماعی خود به یک نوع هدایت و راهنمایی مخصوص احتیاج دارد که آن را «هدایت وحی و الهام» می نامند . در زندگانی بشر نقطه ها و روزنه هایی برای هدایت وجود دارد .
در میان بشر مردمانی پیدا شدند که درباره پیامبران اغراق و غلو کردند و آنها را به منزله خدایان کوچک فرض کردند . این فکر از آنجا پیدا شد که اصل توحید درست نبوده و شناخت خداوند حاصل نشده است .
در درس عملی و تربیتی و فکری دین ، خداشناسی به منزله حروف شناسی دین است . اگر خداشناس شد ، میتواند خط دین را بخواند و به مقصود دین آگاه شود و هدف دین را بشناسد .
همانطوری که خود ذات اقدس در عین اینکه اوّل وجود است آخر وجود هم هست ، با همه موجودات هست ، محیط است بر همه موجودات . اگر انسان موحد واقعی باشد کافیست تا همه فضیلت ها را به دنبال خود بکشد .
